Sinds Alec Empire besloot om zijn elektronische knoppendraaierij te radicaliseren richting een behoorlijke militante vorm van hardcore – digital hardcore wel te verstaan, zijn er talloze volgelingen van deze nieuwe school opgestaan. Doordat de grootmeester veel radicalen van het plectrumloze punkgeweld in Digital Hardcore Recordings (DHR) onder zijn eigen vleugels had, ontstond er natuurlijk een nieuwe vlaag geluidsterreur. Het is de getijdenwerking van extreme excessen in de punk/hardcore die deze vloed weer in werking heeft gesteld. Indachtig de noordwester die ergens eind jaren 80 reeds werd veroorzaakt door Napalm Death – samen met lang vergeten namen als Sore Throat, Deviated Instinct en Extreme Noise Terror – spoelt nu Panic DHH aan met de vloedgolf van onnavolgbare distortion. Enigszins voorspelbaar, ook al doet de vuurkracht zeken niet onder voor voormalige grindcore bands, het leunt allemaal toch sterk aan bij de elektronisch/akoestische krachttoeren van Panacea of Ministry. Alleen de nauwkeurigheid van inslag is door de digitalisering essentieel veel groter. Ondanks dat Panic DHH liever lonkt naar de metal riff dan naar de gebruikelijke breakbeat, staat het ritme op een manisch intense repeteer. Composities zijn doorzeefd met volumewisselingen, wegvallende geluidsniveaus en afgebroken soundscapes, want door aanhoudend te vuren zou de loop van deze mitrailleur wel eens overhit kunnen geraken. In deze lome tijden, waarin zelfs acts als Slayer verleppen, types als Dave Grohl laffe metalplaatjes uitkakken, gloeien de koperen spoelen in je spiekers eindelijk weer eens op.
Meer gitaar, maar niet minder digitaal klinkt Motormark, al is door de geringe afwijking van een bekend soort authentieke punk sound de revolte hier toch wat minder. Met vervormde zang en een drammerig drumcomputertje ontstijgt de sound het DIY niveau niet al te veel. Hindert niet, ondertussen is de boodschap van DHR duidelijk geworden: Punk is not dead (yet)!…. al heeft de reanimatie wel plaats gevonden in een volstrekt ander genre.