Alweer een nieuwe band uit Londen en alweer een bende jonkies die goed hebben opgelet tijdens de lessen geschiedenis. Pluk de vruchten van het verleden en combineer die met de smaak van het heden was ook hier schijnbaar het motto. De postpunk van de jaren 1980 met Joy Division en Echo & The Bunnymen als obligate referenties enerzijds; en (dromerige) indiebands die in de vroege jaren 1990 kortstondig de alternatieve charts beheersten zoals The House Of Love, My Bloody Valentine, Ride of Kitchens of Distinction anderzijds vormen gezamenlijk het muzikale DNA van dit beloftevolle vijftal. Die mix kan met dank aan producer Paul Epworth- bovendien alleen maar aanknopingspunten opleveren met hedendaagse succesverhalen als Editors, White Lies of Glasvegas. Een behoorlijk epische sound, gecombineerd met die typische Britse jongensachtige charme: daarvoor tekent Chapel Club op dit prima debuut. Hun voornaamste handelsmerk is noisy gitaren die contrasteren met de zoete stem van Lewis Bowman. Palace wordt echter in grote mate gedragen door twee ijzersterke singles – Surfacing en All The Eastern Girls – die de rest van het album jammer genoeg wat overschaduwen, maar tegelijkertijd heel wat lijken te beloven voor de toekomst. Het overige materiaal we onthouden verder ook nog Five Trees, After The Flood en White Knight Position is best wel behoorlijk en dat maakt van Palace een uitstekend visitekaartje van een band die alles heeft om groot te worden.