Painless

Is techno een religie, postmoderne jazz, een universele taal die de muzikale wereld ooit, op een verloren nacht, hertekende? Die ochtend werd je wakker en de hemel kleurde hemels rood. We spelen ‘Chemistry Cosmos’ en vragen ons af ‘hoe ruikt Belleville om vier uur in de morgen?’ Het was de wijk in Detroit waar drie tieners Atkins, May en Saunderson begin jaren tachtig de techno uitvonden. Kraftwerk en George Clinton stuck in an elevator. Dat verhaal kent u. 2005 en we lezen, smaken The Connection Machine en Vince Watson. The Connection Machine is Nederlands maar het ruikt meer naar Detroit dan de witte Ford Taunus van mijn vader ooit deed. Midden jaren negentig releasten ze een maxi op Planet E en op U Trax en stonden ze aan de poort van de grote doorbraak. In 1996 hing het licht uit. Acht jaar later doorbreken ze de radiostilte. Draai het volume wat omhoog. Twaalf tracks, zeventig minuten lang pure, onversneden Detroittechno. Vaak lentefris en vol van gloed en soms pijnlijk gedateerd. ‘Harmonic Resonance’, ‘The Primer’s Mite’ en ‘Perception Fuse’ zijn kleppers terwijl ‘Connect Me’ en ‘Core Dump’ de tijd niet overleefden. Ook Vince Watson grossiert in early techno maar hij kan de balans beter bewaren, zit de rit overtuigend uit. Zijn repetitieve knutselwerkje, nummers lijken het eeuwige leven te hebben, kunnen wedijveren met het beste werk van peetvader Carl Craig. Met een forse haal draai ik het volume een slag omhoog. Aan stilte heeft vandaag niemand niets.