Een apparaat om pijn mee uit de weg te gaan, zo noemt Erik Griswold de piano. En dan bedoelt hij eigenlijk de geprepareerde piano. Hij stopt allerhande spul tussen de snaren, legt er papier op of ander materiaal dat zoemend meetrilt. De piano, toch een instrument dat staat voor alles dat orthodox is aan klassieke muziek, wordt zo een kast vol verrassingen. Het plinkt en plonkt, laat doffe boings los, melodietjes springen in het rond als vlooien met geluidsdempers aan de poten. Je krijgt visioenen van kerkklokken vol barsten, van scheve toontjes die hun buren besmetten. Ik durf te wedden dat Griswold zijn piano kan laten niezen, als hij dat wil. En soms, heel soms, klinken snaren voluit, met alle gonzende kracht waar ze ooit voor bedoeld en ontworpen waren. Deze mogelijke en onmogelijke klanken komen in een glorieuze en hartverheffende parade voorbij op ‘Pain Avoidance Machine’. De geprepareerde piano heeft verschillende plezierige kanten. Het geluid is vaak onvoorspelbaar, mede door de botsende combinaties van timbres. Daarnaast is het geluid aanzienlijk meer percussief dan dat van een blote piano. Het instrument leent zich zo bij uitstek voor dansende ritmes. Griswold heeft zich er ruim twintig jaar in verdiept, en dat is te horen. Hij tilt dit loodzware gedrocht zonder blikken of blozen naar een universum dat scheef aanhikt tegen het al te geregelde zonnestelsel waar de gewone piano geeuwend zijn rondjes draait. Niet dat er op een blote piano geen opwindende muziek gemaakt kan worden, maar dit is snarenwerk van een hogere orde. Hier moet de schepping ooit om begonnen zijn.