Op zoek naar informatie over Mister Heavenly stootten we op de term indie-supergroep. Een begrip dat op zich wel heel relatief is. Het trio bestaat uit Ryan Kattner van Man Man, Nick Thorburn (Islands) en drummer Joe Plummer (Modest Mouse en The Shins). Niet echt de grootste namen. Wil dat echter zeggen dat de plaat niet de moeite is? Een twijfelgeval. Volgens zichzelf experimenteren ze met een nieuwe genre, Doom Wop, ze hebben er zelfs een songtitel aan gewijd. Donkere, Amerikaanse rock met invloeden uit de doo-wop. Belangrijk in de zanglijnen zijn dus de vocale harmonieën. Het geheel klinkt dus een beetje als doo-wop overgoten met een stevige rocksaus. Missie geslaagd dus. En donker is het geheel ook wel. Dat begint al bij de vormgeving van het album. Binnenin zien we nog een foto van een innig kussend koppeltje. Op de voorkant zien we de jongen languit liggen, het meisje zit ernaast, hoofd gericht naar de grond, leunend op haar arm. Achteraan het begeleidende boekje zien we twee bebloede handen in elkaar verstrengeld. De liefde is blijkbaar niet volledig goed afgelopen. Wat deels wel goed is afgelopen, is het album van dit trio. We horen voldoende goed geconstrueerde songs om ons even te onderhouden, zoals de openingstrack Bronx Sniper. Maar om nu te zeggen dat deze supergroep dat niveau het hele album aanhoudt. Nee, niet echt. Wat wel overeind blijft, zijn de teksten over een fout lopende relatie. Maar voldoende is niet altijd genoeg. Ook niet in een relatie.