“Het komt wel goed”, zei ze. Alles wat ze deed, was wegwandelen. Ik telde haar stappen en aanschouwde de horizon. Ik blies zachte wolkjes, koud seizoen en ik wist, las het in haar ogen:”het komt nooit meer goed”. Ik sluit een hoofdstuk af en begin een nieuw. Verse inkt, nieuwe ideeën, andere dromen die gaandeweg verdacht veel op de oude lijken same story, lost souls. Ik klamp me vast aan het vacuüm dat tussen eind en een nieuw begin ligt. Aan goede en aan slechte tijden. Mijn postbode heeft een nieuwe ronde, hij komt wat later op de dag. Het heilige moment, zo rond de klok van halfzeven is verdwenen. Het ligt nu op een stuk na elven en ik hoor de metalen klep niet meer klakken. Heerlijk geluid was dat. Vandaag bracht hij me Reverbaphon, het is een goed medicijn, van koffie word ik toch alleen maar nerveus. Warm water vult mijn bad en de cdspeler leest Parameters Of Love. Ik kijk niet meer om, zag ze wegwandelen, het is op mijn netvlies gebrand en vandaag komt niets ooit nog goed. Ik verdrink in Ästhetik Der Funktion, de accordeon heelt alle wonden, behalve de mijne. Just shut your mouth, just close your eyes, just fall asleep. Iemand leest mijn gedachten. De platenfirma noemt het Folktronic, ook dat was een slecht idee. Het is spaarzame muziek, ze goochelen met mooie klanken en ze laten de muziekinstrumenten elkaar niet voor de voeten lopen. Ze voeden de muziek. Ze samplen waterdruppels en een boot die voorbij vaart. Het is geen spielerei, veeleer essentieel. Ze komen uit Schotland – het plattelandsaccent in The Hermit Returns (Again) – en vandaag zijn ze mijn reisgezellen. Our Hearts Beats With Joy, speel ik niet. Ik ben niet moedig, laat het aan me voorbijgaan. Mijn lieveling voor even heet Hydocrow, het ruikt naar Dntel, naar indiemusic en naar de vrolijkheid van een kermiskraam waar iemand net de hoofvogel afschoot. Ik duik onder, verdwijn uit beeld. Ik heb hun plaat, voor vandaag is het een goed medicijn.