Cuzo laat de ruimte en de folkinvloeden voor wat ze zijn, en bezorgt ons een goed half uur instrumentaal postrockgenot. Stereotiepe postrock is het echter gelukkig niet, want daarvoor is de sound toch iets te zwaar, met iets te veel metal erdoor gedraaid. Wel roept de band een heel filmisch, donker gevoel op, een beetje zoals een band als Pelican dat soms doet. Verrassend of origineel is dit allemaal zeker niet, maar dat hoeft ook niet altijd. Een goede plaat met een reeds bekend geluid is best te genieten, zeker vergeleken met de vele rommel en pure na-aperij die er in het genre verschijnt. Geef deze band de kans om een soundtrack te schrijven voor een donkere sciencefictionfilm, en iedereen zal perplex staan.