Satanicpornocultshop uit Osaka, Japan is inmiddels aan zijn zevende album toe, het tweede voor dit jaar na de geflipte compilatie Zap Meemees op Sonore. Dat label brengt begin 2006 ook nog de plaat Arkhaiomelisidonophunikheratos uit, die ter zijner tijd wel in dit blad zal opduiken. Goochelen met al dan niet herkenbare samples is het dada van deze waanzinnige bende. Get Ur Freak On verwordt zo tot een schitterende persiflage op Missy Elliots klassieker in wording. Het refrein wordt omgevormd tot het kinderlijke Give Me My Milkshake en alweer liggen we met deze vondst in een deuk. Heel herkenbaar zijn daarnaast bewerkingen van songs van Lou Reed en Vashti Bunyan. speelgoedbeats, flippy hippy hop, tribal, Snoop Dogg in gevecht met Vanessa Paradis, het universum van Satanicpornocultshop kent geen grenzen. Surrealistische muziek die nauw aanleunt bij het absurde, of de Fluxusbeweging die een aanval doet op hedendaagse popmuziek, beide verklaringen zijn even relevant. Nog relevanter is het feit dat deze cd, ondanks zijn soms als humor overkomende opzet, wel telkens weer blijft verrassen, zowel qua inventiviteit als qua muzikaal vernuft. Vivo bracht eerder al werk uit van Acid Mothers Temple en gooit nu het tweede deel in de door AMTs opperhoofd Kawabata opgezette reeks Musique Cosmique Electro-Acoustique in ons door paddos verziekte brein. De titel van de reeks zegt het eigenlijk allemaal: electro-acoustische muziek met een groot space-gehalte. Gemoduleerde analoge synths vormen het hoofdspeeltje voor drie nummers waarvan vooral opener Planet Crazy Diamond tot de verbeelding spreekt. Twintig minuten energieke spacerock, dat kan er altijd in. De andere twee nummers, eveneens ruim twintig minuten elk, klinken heel gewoontjes en krijgen een overdaad aan Klaus Schulze geïnjecteerd. Verveeld rondstaren is ons deel. Wij hadden liever drie tracks in de trant van de opener gehad. Kawabata selecteert echter nauwelijks, gezien zijn massale output, zodat het ons evident lijkt dat geregeld mindere nummers aan zijn meesterbrein ontspruiten, en die later jammer genoeg ook op cd verschijnen. Selectief afval branden jongen. Verwarring alom bij het derde album van Many Bright Things. Dit zou namelijk net zo goed een compilatiealbum kunnen zijn, of een album van Many Bright Friends. Weirdness is alvast het sleutelwoord bij deze zeer gevarieerde psychedelische bevalling. Opener en titeltrack zet de toon niet, want met zijn duur van amper zesentwintig seconden is het eerder een teaser voor de komende gekte. East West neemt daarna meteen een hele hap van de plaat in beslag. Twintig minuten zwaar psychedelische muziek, inclusief gitaarsolos door vijf verschillende gitaristen, waaronder Nick Saloman van Bevis Frond. The Silver Witch is dan weer eigenzinnige, ingetogen folk, geschreven en gebracht door een Magic Carper. Tablas regeren over Minor Parade For 18 Strings waarna ons aller Jello Biafra een sobere muzikale omlijsting krijgt voor een tien minuten durende preek die het volledige psychedelische genre, inclusief deze plaat en de erop mee spelende muzikanten, onderuit haalt. Verzamelaars van obscuur vinyl krijgen meervoudige vegen uit de smeerpoetspan. Biafra vertelt meer dan dat hij uithaalt, en klinkt hier als een ferm bezopen Burroughs. De zelfrelativering die afstraalt van deze plaat door toevoeging van dit nummer kan onmogelijk duidelijker. Afgesloten wordt er met een lange gitaardrone, kwestie van alle uithoeken van de psychedelische muziek op één cd verzameld te hebben. Almost Better Than Silence zeggen ze zelf.