Rechtstaan en enige beweging nastreven, of voor dood blijven liggen? Het blijft ten huize (pv) een eeuwige tweestrijd, die er niet gemakkelijker op gemaakt wordt met albums als Opus 2. Tim Gray zorgt beroepshalve voor technische assistentie in ziekenhuizen, en maakt intussen een proefschrift over de genezende kwaliteiten van geluid. In elk geval heeft zijn tweede cd voor Kranky een aangenaam verdovend effect op onze ongezonde constitutie. Ethernet vertrekt overduidelijk vanuit de structuren van dansmuziek, maar de zeer melodieuze veelgelaagde drones, en de manier waarop de beats diep in de mix begraven worden, geeft zijn lang uitgesponnen tracks een bijzonder sfeertje. Er is dan ook nog weinig fantasie nodig om van een beat een slaperige hartslag te maken, of het zachte geruis van bloedstromen waar te nemen. Op de afdeling hartbewaking kijkt de nachtzuster om half vier s ochtends uit over het verlaten ondergesneeuwde parkeerterrein, terwijl de medische machines haar monotoon hypnotiseren. Omdat min of meer hetzelfde kunstje zes keer herhaald wordt, zou je kunnen verwachten dat na verloop van tijd enige verveling de kop opsteekt. Eigenaardig genoeg is dit op Opus 2 niet het geval, en rechtstaan om van cd te wisselen blijkt zelfs fysiek onmogelijk vanaf track vier. Je kan hier veel conclusies uit trekken, maar dat de anesthesie van Ethernet werkt, staat buiten kijf.