Als Oliver Stone zijn Apocalypse Now na zijn Redux-versie zou willen upgraden naar een 2010 Remix-versie zou Operazione Paura de film geheel in een hedendaagse context kunnen plaatsen. In de openingstrack word je namelijk langzaam met drill-drone heli-geklapper de hel in gezogen. Zoals Apocalypse Now in figuurlijke zin het benauwende gevoel naliet van een Journey of No Return, sleept SantAAgostino je met neo-industriële noisescapes de meest ondoordringbare klanwouden in. Bij Operazione Paura is er geen ontkomen aan. De zeven stukken kronkelen om je hersencellen heen; melodie- en ritmeverschuivingen prikkelen en beuken regelmatig in op de geest en ondanks het gedifferentieerde karakter van de nummers versterken ze elkaar door de volgorde waarin ze zijn geplaatst. Zo vormt track zes Labominevole Dott. Phibes Uccide Ancora, met zijn kerkse orgelpartijen, de ultieme climax van deze zware operazione. Door de mix en samenstelling van deze uitgave bekrachtigt het nog prille Greytone haar missie te streven naar fysieke uitgaven, waarbij het gehele concept aansluit bij de beleving van de liefhebber.