Ha, eindejaarslijstjes! Nooit zijn ze definitief of representatief of wat dan ook (zie elders in deze Gonzo), maar in ieder geval leveren ze uren puzzelplezier op. Het gebeurt maar uiterst zelden dat een plaat zich doorheen het jaar in het gehoor nestelt om nooit meer weg te gaan, en onherroepelijk de eerste plaats inneemt in welk lijstje dan ook. Dit jaar was dit wat ons betreft het geval voor het ronduit geweldige debuut van het Britse 65 Days Of Static, dat pas in 2005 de oversteek naar het continent maakte. Blijkbaar gaat het nu heel wat sneller, want opvolger One Time For All Time ligt ondertussen ook al in de winkelrekken van de Lage Landen. Debuut The Fall Of Math was meteen raak: 65 Days had van meet af aan het juiste eigen geluid gevonden van aanstekelijke riffs, noise, samples, piano en een dodelijke combinatie van live-drums en elektronische beats. De luisteraar wordt zo overdonderd dat het even duurt voor het duidelijk wordt dat elke zanglijn ontbreekt. One Time For All Time gaat verder op de ingeslagen weg en klinkt als dusdanig minder overweldigend of vernieuwend, maar dat is meteen de enige relativering die we hier zouden durven maken. Klassesongs als Await Rescue, Mean Low Water en Radio Protector blazen de onachtzame luisteraar van zijn stoel, en ze doen dat in stijl. Very British indeed.