De jazzcanon was vroeger simpel. Je had de grote genieën en zolang je hun platen kocht zat je goed. Maar nu zijn ze allemaal dood en hun hoogbejaarde sidekicks slepen zich op hun laatste krachten naar vele festivals om daar nog een keer te worden bewonderd. Maar waar moeten we het nu zoeken in de hedendaagse jazz? Er is een flink aanbod dat banden aanknoopt met geïmproviseerd, modern klassiek, hiphop en pop. Jazz gaat alle kanten op. Dan maar nemen wat ons voor de voeten valt vanuit de brievenbus. In dit geval is dat Matthew Shipp, alleen achter een piano. Eerder maakte hij uitstapjes met Antipop Consortium, DJ Spooky en El-P, maar hier is het puur piano. Zo heel vaak hoor je dat niet meer, maar Shipp houdt stand in deze setting, en hoe. De Amerikaan heeft een ferme toetsaanslag en werd vroeger nogal eens met Cecil Taylor vergeleken, maar hij schakelt net zo goed over op rustig vloeiende stukken, op bijna klassiek, om weer verder te gaan met rechtdoorzee jazz. Verder gaan waar Monk ophield, dat kan bijna niemand, maar Shipp heeft hier een bijzonder sterke poging gedaan.