Het Finse Siinai was blijkbaar op zoek naar een passend epische kapstok om hun pompeuze muziek aan op te hangen toen ze de titel van dit album bedachten. Want behalve in wat generieke verwijzingen in de songtitels komen de Spelen nergens aan bod. Een gevoel van drama daarentegen des te meer, want ‘Olympic Games’ heeft een dik aangezette sound in de stijl van Vangelis. De plaat begint en eindigt met twee grote, optimistische nummers, voortgedreven door een krauty motorik-beat. Erg stuwend allemaal, maar ook een tikkeltje hol. Dat gevoel steekt in de nummers er tussen nog een paar keer de kop op, met name wanneer de sfeerbepaling wordt overgelaten aan veelgelaagde koren, een truc waar ook meneer Papathanassiou nog al eens naar grijpt. Dat is hem op de nodige beschuldigingen van commercieel bombast te maken, komen te staan, en ook Siinai weet zich niet helemaal te vrijwaren van verdenkingen in die richting. Maar het is niet alles alleen maar twinkly twinkly little synth, want hier en daar wordt de gitaar tevoorschijn gehaald voor wat Spaceman 3-dronerock. ‘Munich 1972’ ligt, zoals de titel al doet vermoeden, juist niet lekker in het gehoor, maar ook dat loopt uit in uitgebreide aaaaah’s en oooooh’s. ‘Olympic Games’ staat bol van de cliché’s, maar we vermoeden dat liefhebbers van GROOT daar geen enkel probleem mee zullen hebben. Alsof Neu! en Tangerine Dream de soundtrack voor ‘Conquest Of Paradise’ nog een keer hebben overgedaan. U moet er tegen kunnen en zin in hebben, maar als dat zo is, dan loopt u met deze plaat op de iPod de volgende avondvierdaagse juichend uit, in de volle overtuiging dat u net goud heeft gewonnen.