Ze komt niet helemaal uit het niets, maar behalve een e.p. en haar bijdrage aan de plaat van Platinum Pied Pipers (zie Gonzo’s Oordeel GC69, al had ik toen meer oor voor Tiombe Lockheart) hadden we nog niet veel van deze dame gehoord. Ze is dan ook pas 22 lentes jong, maar getalenteerd genoeg om meteen in de smaak te vallen bij de heren van Stones Throw (Muldrow is de eerste vrouw op het label). Net als Madlib heeft ook Muldrow een hechte band met progressieve jazz uit de jaren 1960 en 1970. Haar vader bouwde instrumenten voor Eddie Harris en haar moeder trad op met Pharoah Sanders. Maar net als Madlib is ze ook gebeten door hiphop. ‘Olesi’ is een opzienbarend debuut dat die twee invloeden op bijzondere wijze combineert. Niet alleen zorgde ze voor alle vocals, maar ook voor alle beats. Opener ‘New Orleans’ is een pure avant-garde souljazz-schreeuw (u mag welgeteld één keer raden waarover het gaat); de rest is heel erg funky boom-bap. De nummers zijn bijna nooit langer dan 2 minuten, maar gaan wel ergens over. Verspreid over 21 miniatuurtjes gunt Muldrow ons een blik in haar universum, waar ze zich zorgen maakt over sociale thema’s maar ook op zoek is naar liefde en geluk. Dat de nummers zo kort zijn en elkaar dus snel opvolgen, maakt de plaat niet makkelijk, maar des te interessanter. De downloadgeneratie zal vreemd opkijken als ze enkele nummers binnenhaalt “om het eens te checken”. ‘Olesi’ moet je ondergaan als een geheel, als een oprechte expressie van gevoelens en creativiteit van een artieste. Een echte revelatie die u moet gehoord hebben. Progress!