En daar gaat ze nog een keer aan het draaien, die vierde plaat van het uit Londen en Nottingham afkomstige Origamibiro. Telkens als we ze luisteren, vinden we ze best in orde. En na het luisteren herinneren we ons niets meer van wat we net hoorden en slagen er dan uiteraard ook niet in om enige woorden aan de plaat te wijden. En dat is helemaal niet te wijten aan de kwaliteit van de muziek. De nummers steken goed in elkaar; en variëren onderling van ambient naar opgewekte filmdeuntjes. Een arsenaal aan diverse geluidsbronnen, waaronder boeken, typemachines, opnames van dieren en andere field recordings doorspekken de tien stukken. Op een podium voegen ze daar nog heel wat visuele attracties aan toe. Bewerkt celluloid, huis- tuin- en keukenfilmpjes en andere visuele effecten geven de muziek altijd iets extra. De drie kernleden vormen eerder een samenwerkingsproject dan een echte groep. Tom Hill begon Origamibiro ooit in zijn eentje, en is tegelijk componist van filmmuziek, muzikant en producent. Jim Boxall (ook wel The Joy Of Box) is visueel artiest en filmmaker, terwijl Andy Tutherleigh een multi-instrumentalist is. ‘Armistice Cenotaph’ lijkt een stuk van Michael Nyman met een prominent naar voren gemixte viool. Opener ‘Ada Deane’ is een rustig stukje filmmuziek. De combinatie van organisch klassiek en elektronica werkt over de hele plaat. Als we zelf wat meer verbeelding zouden hebben, kunnen we er allicht zelf de beelden bij verzinnen. De eerdere drie albums van het trio werden recentelijk opnieuw uitgebracht bij hetzelfde label als deze nieuwe. Liefhebbers van de stukken voor dans van Fred Frith of Mûm kunnen deze platen zeker eens uitproberen.