In de loop van ruim drie decennia heeft Controlled Bleeding een stilistisch parcours afgelegd dat de adjectieven grillig en schizofreen meer dan verdiend heeft. Power electronics, noise, dub, musique concrète, (dark) ambient, progrock, (neo)klassiek, industrial, metal, (free) jazz/improv, dance et cetera: het passeerde in meer dan dertig albums allemaal de revue. Enige constante sinds 1978 is Paul Lemos. Gedurende die jaren werd de line-up grondig door elkaar geschud. Triest dieptepunt was de dood van oudgedienden Joe Papa en Chris Moriarty in respectievelijk 2009 en 2008. Tussen 1997 en 2002 verdween Controlled Bleeding van de radar, om in 2010 gereanimeerd te worden. Uiteraard in alweer een nieuwe bezetting. Ditmaal hees Lemos drummer Anthony Meloa (die heel lang geleden al een keer deel uitmaakte van Controlled Bleeding) en Michael Bazini (alias DJ Butterface) (elektronica) aan boord. Er wordt opnieuw live gespeeld (getuige twee nieuwe livetracks) en net zoals in hun pre-industriële dagen neemt de gitaar een prominente rol in. Odes To Bubbler is een ietwat vreemde ratjetoe van (live) archiefmateriaal en nieuw werk. Voor het eerst in vijf jaar werden vier nieuwe instrumentale nummers opgenomen (in een productie overigens van Martin Bisi die ooit werkte met onder meer Sonic Youth, Swans, Cop Shoot Cop, Helmet en Foetus) en die plaatsen Controlled Bleeding anno vandaag naar eigen zeggen tussen Robert Fripp, Brian Eno, Oneida en Mahavishnu Orchestra. Of progrock met een noise-, improv- en jazzrand. De overige dertien tracks zijn afkomstig van twee gelimiteerde boxen, Gibbering Canker Opera Slaves (Ultra Mail Productions) en Songs From A Sewer Of Dreams (Vinyl On Demand), en illustreren perfect de muzikale gespletenheid van deze unieke band.