Het Britse Soul Jazz heeft een stevige reputatie opgebouwd met heruitgaves en compilaties van reggae en jazz. Sinds enige tijd heeft men ook postpunk als niche ontdekt, getuige compilaties als In The Beginning There Was Rhythm of New York Noise en verzamelaars van Konk of A Certain Ratio. Verleden jaar verscheen The Sexual Life Of The Savages dat een doorlichting gaf van de postpunkgroepjes in het Sao Paulo medio jaren 1980, voor Brazilianen betekende dat in de eerste plaats de nadagen van een repressieve militaire dictatuur. Deze selectie is de Europese vuurdoop voor het dameskwartet As Mercenarias, van de obscuriteit gered dankzij hogervermelde compilatie en het tegelijk verschenen Nao Wave (Man Recordings). Op hun vroegste werk grossieren de vier Paulistanas in kortgeschoren punkliedjes, tussen Buzzcocks en ESG op speed, met een hoofdrol voor een boze bas en heer en weer pingpongende vocalen. In later werk wordt het geluid meer opengetrokken en is er ook ruimte voor hoekige funk en wave. Twintig jaar later is deze muziek nog niets van zijn urgentie verloren. Op het eerste gehoor valt de invloed van overzeese seksegenotes als Slits of Au Pairs amper te ontkennen, maar het is onwaarschijnlijk dat het viertal, dat grotendeels opgroeide in culturele isolatie, bekend was met het arsenaal Britse postpunkers dat in recensies opduikt. Ook bezuiden de evenaar waren vrouwen in rockgroepjes op een hand te tellen. Deze vurige huurlingen wisten nauwelijks optredens te versieren, werden genegeerd door platenfirmas en weggehoond door machojongens. Hun bezieling is dan ook geen pose maar een legitieme reactie op een leven van urbane paranoia in een uit zijn voegen barstende, onder pollutie en tropenhitte kreunende metropool. As Mercenarias hebben onlangs hun reünie gevierd en doen ook Europa aan.