Bezoekers van de concerten van Nyokabi Kariũki en Julia Holter moesten de website van Amsterdam’s bekendste poptempel Paradiso goed bestuderen om op de juiste plek uit te komen – niet het Leidseplein was de plek van de muzikale actie, maar het relatief onbekende Zonnehuis in de Noord-Amsterdamse volksbuurt Tuindorp Oostzaan.
Het Zonnehuis werd in de jaren twintig gebouwd vanuit de filosofie dat een bloeiend verenigingsleven van belang was voor de opvoeding van arbeiders. Inmiddels is het gebouw al decennialang in gebruik als concertzaal en huurt Paradiso de plek zo nu en dan af. Toch is het volkse karakter van de zaal enigszins behouden gebleven: koffie, thee en snoepzakjes zijn er voor een klein bedrag aan de bar te krijgen.
De Keniaanse Nyokabi Kariũki – de hele Europese tour present in het voorprogramma van Julia Holter – begint met een combinatie van field recordings en experimentele zangpartijen. We luisteren naar wat een chaotisch koor van gecko’s lijkt te zijn. Die conclusie lijkt op zijn plaats voordat Kariũki verklaart een vogelfanaat te zijn, een opmerking waardoor die toch al onzekere determinatie aan het wankelen wordt gebracht. Kariũki samplet haar stem veelvuldig en bespeelt tussendoor prachtig klinkende traditionele snaarinstrumenten als de kalimba en mbira. Naar het einde toe speelt ze nieuwere nummers, waarop ze lager zingt, in de lokale taal van haar regio, die ze zelf nog niet helemaal beheerst. Ze is zich ervan bewust dat het verdwijnen van die taal onderdeel is van de nasleep van de kolonisatie van haar land en dat is precies de reden waarom ze het belangrijk vindt om zichzelf de woorden eigen te maken.
Na een korte pauze verschijnt Julia Holter, experimentele singer-songwriter uit Los Angeles, op het podium. Ze opent met ‘Sun Girl’, een van de sterkere tracks van haar nieuwste album ‘Something In the Room She Moves’. Een ononderbroken rij mannen van in de zestig staat bij het podium. Verderop zijn verspreid in de zaal ook jongere, hippe mensen die je tijdens het weekend in een van de vele clubs in de stad kunt tegenkomen. Zouden zij zich, tijdens dat eerste nummer, net als deze Gonzo-reporter afvragen of het concert veel zal verschillen van de show op het Haagse festival Rewire, dik een half jaar geleden? Deze headlineshow voelt minder gehaast aan, maar Holters back catalogue is te groot om na een nieuwe plaat genegeerd te worden en dus bestaat ook dit optreden weer uit een mix van oud en nieuw werk. Zo is het genieten geblazen zodra de eerste noten van meesterwerk ‘Silhouette’ uit 2015 door de zaal heen schallen. Minpuntje? Het geheel komt wat braaf over. Van de vier muzikanten op het podium is de sublieme drummer Beth Goodfellow – spelend met grote vilten koppen aan haar stokken – nog het meest expressief. Holter geeft na een aantal nummers zelf toe verlegen te zijn nadat ze wat stuntelig haar complimenten aan de stad Amsterdam uitdeelt: “It’s great to be in Amsterdam, to wake up to the sight of canals, thank you for that.” En dan: “I usually don’t talk anymore during shows, you can tell why…” Aan haar prachtige muziek doet het gelukkig niets af.
