In diepste wezen is Nu.It van de Japanse geluidskunstenares Sawako een cd van wolken en watten. Ze wikkelt elk geluid in dikke lagen van verschillend karakter. Pianos zweven in geurige, zacht uitwaaierende nevels, omgeven door een breed vallende galm. Orgels hangen in een buitenproportioneel gewelf van ruis en fluwelen akkoorden die zich lijken uit te strekken van horizon tot horizon – alles in fluorescerende, verglijdende pasteltinten. Ze laat bliepjes tegen dit canvas spatten, trekt in Pass.Age naar believen blikjes insecten en vogels open. Het is muziek die bovenal gemaakt lijkt om wrijvingloos en gewichtloos op te dobberen, alsof Sawako je deelachtig wil maken aan een tijdelijke terugkeer in de baarmoeder. Vaak balanceert ze daarbij op het randje van kitsch. Met het gevaar dat ze landt in zoete overdaad, zoals in F.Light en O.Ver. Rond akkoorden die deze nummers omspannen plaatst ze blinkende auras, voorzichtig toegevoegde tonen die het totale klankbeeld licht doen schommelen, pulserende ruis. Ze redt zichzelf uit het New Age moeras met pianopartijen die je zelden in dit genre zult horen. De ene keer in dissonant golvende melodieën, dan weer met de kordate arpeggios en onregelmatig hinkende samenklanken in Mind.Ight, die versneld afgedraaid worden. Dat nummer klinkt alsof de baanbrekende pianolacomponist Conlon Nancarrow in een milde bui uit zijn graf is opgestaan. Maar over het algemeen wijkt ze niet te ver af van het ambient-idioom dat Brian Eno in de jaren 1970 ontwikkelde. De punt in een aantal titels geeft de benamingen een dubbelzinnigheid, die volgens het label Baskaru de meerduidigheid van de muziek weerspiegelt. Op mij komt het vooral over als een schijn van diepgang. Nu.It, biedt elegant escapisme, een vlucht in een suikerspin waar verrassend genoeg toch een paar ongewone aromas in opduiken.