Twintig jaar en tien platen ver is het Japanse Mono. Een indrukwekkend parcours heeft Mono in al die jaren doorlopen, een parcours zonder herhalingen maar voortdurend zoekend naar nieuwe, al dan niet muzikale, wegen. Eind vorig jaar was de band op tournee zonder een nieuw album onder de arm. Niemand die er om maalde. Iedereen ging kijken. Ook naar hun show op het door Robert Smith gecureerde Meltdown festival. Alvorens ze hun nieuw album ‘Nowhere Now Here’ live gaan promoten, heeft Mono echter nog andere plannen. Eerst doen ze namelijk Roadburn aan, waar ze samen met Jo Quail Quartet hun inmiddels tot klassieker geworden ‘Hymn To The Immortal Wind’ integraal gaan uitvoeren. Daarna pas komt de focus te liggen op het promoten van het nieuwe album. Van het oorspronkelijke bas-drums-gitaartrio groeide Mono uit tot een veelvraat waarin alle soorten instrumenten en samenwerkingen ruimte konden verwerven. Daardoor bleef de band zich voortdurend vernieuwen en evolueerde Mono steeds verder, ondanks het postrockstigma. Nu voegt het trio elektronica toe, voor een deel geïnspireerd door de samenwerking van Takaakira ‘Taka’ Goto met John McEntire (‘Behind The Shadow Drops’) en is er een drummer bij gekomen: Dahm Majuri Cipolla (The Phantom Family Halo). Rustige fragmenten en uitbarstingen worden, zoals gewoonlijk, wondermooi met elkaar verweven. Het nummer ‘After You Comes The Flood’ vormde de inspiratie voor een kortfilm van Julien Levy en op het poëtische ‘Breathe’ horen we voor het eerst in twee decennia Tamaki Kunishi zingen, als een Japanse versie van Nico dan nog. Tien nummers bevat de plaat, zonder ook maar één zwak moment te kennen en de band op zijn best te laten horen. En dat na twee decennia.