De hyperproductieve elektrische bassist Steuart Liebig verzamelde zijn collega-muzikanten van The Mentones opnieuw voor een plaatopname, ruim twee jaar na ‘Locustland’. De muziek van The Mentones klinkt precies zoals hun naam doet vermoeden: een rammelend bluescombo met voldoende ruimte voor improvisatie. In ‘Nowhere Calling’ bewandelt het gezelschap dan ook het open pad tussen Naked City en harde, elektrische blues. De hoofdrollen op deze plaat zijn weggelegd voor harmonicaspeler Bill Barrett en altsaxofonist Tony Atherton, nu eens in unisono, dan weer klaar voor een frontale aanval. Het zijn vooral hún solo’s die de meeste aandacht opeisen, vrij merkwaardig voor een cd met een bassist als bandleider. Energie lijkt het kernwoord van de sessies op ‘Nowhere Calling’: alle nummers zitten behoorlijk compact in elkaar. De kernachtige solo’s moeten keer op keer met de herhaalde thema’s vechten om een plaatsje te krijgen. De viriele drums en percussieklanken van Joseph Berardi stuwen het geheel constant voorwaarts; treuzelen is niet besteed aan The Mentones. Op nummers zoals ‘Daisy Man’ klinkt de Californische groep op hun best: de exotische percussie smelt wonderwel samen met de krachtige melodielijnen in een eigenzinnige bluesrockjazz-cocktail. Een knappe fusionplaat, zij het niet geheel vrij van wat zwakkere momenten.