Haco begon haar muzikale loopbaan in After Dinner, een groep waar ze zowel haar zangkwaliteiten als haar ideeën over muziek kwijt kon. Dat resulteerde in een paar albums waarop surrealisme en verbeeldingskracht hoogtij vierde. Dat zette ze voort in soloprojecten en samenwerkingen, onder meer in het trio Hoahio en met cellist Hiromichi Sakamoto, wiens muziek ze eerst binnenstebuiten keerde om het resultaat vervolgens samen met hem uit te voeren. Zo’n veertien jaar geleden is haar koortsachtig scheppende geest meer tot rust gekomen. Wat er aan gekte over is, richt zich naar binnen. Vanaf ‘Riska’ maakt Haco albums waarop ze zich verder en verder lijkt terug te trekken in tuinen en parken die overtrokken zijn met nevelsluiers. Over de muziek hangt in toenemende mate een zacht parelmoeren schijn. Dat is ook het geval op ‘Nova Naturo’, haar meest recente cd. Haar zang fluistert en fleemt. Uitgesponnen akkoorden en vervormde geluiden wolken rond haar stem, terwijl ze de muziek ment als een klanktovenaar, geconcentreerd, de ogen gesloten. Aanvankelijk zijn er rollen weggelegd voor drums, bas en keyboards, maar allengs vervagen de strak afgetekende vormen en ritmes, al doen die nog wel even hun intrede wanneer ze aan het goochelen slaat met treingeluiden. In de details schuilen schoonheden in allerhande facetten en tinten. Het is ontegenzeggelijk fraai, maar de spanning is er er wel een beetje af. De verrassing is vervlogen. Dit is geen cd die je recht overeind zet. Je zakt als vanzelf onderuit, hunkerend naar een luie sofa.