Cellist Erik Friedlander hoort bij het Downtown-circuit rond saxofonist John Zorn, maar hij houdt zich verre van de hinkstapsprong-jazz die in die contreien nogal eens gebezigd wordt. Hij denkt in lange lijnen, melodieën die grote afstanden overspannen. Dat doet hij ook op Nothing On Earth. Het album was oorspronkelijk bedoeld als soundtrack bij een documentaire over een Australische fotograaf die de schoonheid van de smeltende ijskap van Groenland in beelden gevangen heeft. Friedlander nam een aantal solostukken op. Hij was er niet helemaal tevreden over, en nodigde slagwerker Satoshi Takeishi en toetsenspeelster Shoko Nagai uit om met hem de studio in te gaan. Gedrieën namen ze enkele nummers opnieuw op. Friedlander schreef stukken die buiten de soundtrack om, en ze besloten als trio verder te gaan, onder de naam Black Phoebe. Samen creëren ze muziek vol warmte. Friedlander speelt liever met de vingers dan met de strijkstok, waardoor hij zijn cello laat klinken als een luit. Wat ronder en donkerder, maar hij maakt optimaal gebruik van de resonantie van het instrument en van de mogelijkheid om blue notes te spelen door de snaren wat op te duwen. Nagai en Takeishi voelen hem uitstekend aan. Soms krijg je het gevoel naar een trio uit het Midden-Oosten te luisteren, maar dan een dat Europese regels volgt. Het ligt bijzonder prettig in het gehoor, al hebben ze de neiging om de zoete kant van het spectrum op te zoeken. Ik kan me voorstellen dat Friedlander er niet helemaal zeker van was dat hij als solist een hele cd lang de aandacht vast kon houden. Toch het zijn vooral de solostukken die indruk maken. Daarin vergt hij het uiterste van zijn creativiteit en zijn kunnen, en komt de cello in al zijn finesses tot zijn recht.