Zo krijgt de beste man nooit een grote fanschare. Ieder album wisselt hij van geluid zoals een kameleon van kleur kan wisselen. De geestelijk vader van het Tigersushi-label is inmiddels afgestapt van het idee dat hij het geluid dat in zijn hoofd zit, kan benaderen met een laptop. ‘Nothing Gold’ is dan ook allesbehalve een album met voorspelbaar geluid. We zouden bijna het onduidelijke begrip ‘ruimtelijk’ uit de kast trekken om het geluid te omschrijven. Er lijken antieke synths te zijn gebruikt, de bas pruttelt alsof het uit de betere soul of funk komt en geregeld is het net alsof er ergens een kerkklok is gevonden die ritmisch wordt mishandeld waarna het geluid flink is gefilterd. Bij het horen van ‘Find A Way’ met dat repeterende toontje en ook nog wat koebelachtige ritmiek kun je niet anders dan aan ‘All My Friends’ van LCD Soundsystem denken. Daar wordt gelijk een zwak punt in de muziek van Joakim duidelijk. Veel van zijn muzikale ideeën sterven in schoonheid, het blijft hangen op het niveau waarmee het nummer is gestart, er mist richting. Precies zoals het eerder genoemde LCD Soundsystem het niet deed. En dat is jammer voor een muzikant als Joakim die zo ongeveer alles heeft, de stem, de geluiden en het vermogen om pakkende muziek te schrijven. Om het dan in de structuur te laten liggen, is een gemiste kans voor een in aanzet erg sterk album.