Marcus Wormstorm doet in Europa nog geen belletje rinkelen – tenzij je goed naar de teksten van Die Antwoord hebt geluisterd – maar wordt in zijn thuisland Zuid-Afrika niet alleen als producer maar vooral ook als deejay enorm geliefd. Samen met zijn echtgenote heeft hij zich geschaard achter het project Biblo.tv, een verzameling van library music that doesnt suck. Muzak in zijn dagdagelijkse arbeid, maar op het – reeds vorig jaar in Zuid-Afrika verschenen – Not I, But A Friend gaat Wormstorm met een fikse lading ambient, klassiek en elektronica aan de haal. Het resultaat is een collectie tijdloze met jazz doorspekte soundscapes. Soms verdwijnt al eens een track in het ijle, als variante op het voorgaande thema. Dan weer beklijft Wormstorm. Met Lilian bijvoorbeeld. Een aardig stukje op klarinetten gebaseerd drama dat angstig de plaat opent met een fluisterende vrouwenstem. Het klinkt als de introductie van het klassiek orkest dat Wormstorm in zijn plaat heeft verstopt. Een paukenslag, houten blazers die plots inzetten, een op hol geslagen piano. Ook Cine wordt gewenteld in het warme houten geluid, een onbegrijpbare mannenstem en een tierlantijntje dat de boel samenhoudt. Ook al drijft de plaat op hetzelfde idee, de momenten dat Wormstorm naar de duisternis op Strangely, Slowly grijpt, of modern klassiek imponeert met Red Queen, laat hij zijn waar talent zien. Spijtig dat hij er zo zuinig mee omspringt. Het maakt Not I, But A Friend tot net dat leuke plaatje om af en toe eens te beluisteren in plaats van er echt in te verdwalen.