De albums van Sand Snowman vallen wat mijn eigen beleving betreft onder de titel: de betere easy-listening muziek. De orkestraties en arrangementen zijn knap en herbergen schoonheid. Toch blijft meestentijds het geluid van ieder nieuw album op een onduidelijke positie hangen in de wandkleden van mijn woning. Alsof er zich tegelijkertijd een middeleeuws tafereel afspeelt, waarbij het tokkelende voortkabbelende ensemble een warme vulling probeert te geven aan het in de kille kerkruimte samengestroomde edele gezelschap. Bij Sand Snowman hoor ik een verfijnd, elitair en sprankelend hoogstaand gebruik van instrumenten. Nergens wordt het spel opdringerig. God, de goegemeente zal verstoord worden in hun weldadige samenzijn! Dat is nu net even niet de bedoeling! Daarom is Nostalgia Ever After evenals Two Way Mirror (Tonefloat) één van hun betere uitgaven. Op beide albums passeren mantra-achtige gitaarstukken, die met hun specifieke melodielijnen en zwevende damesvocalen een teruggetrokken leven gaan leiden in mijn gehoorzenuw. Duidelijk, de muziek is trance opwekkend en de zalvende vocale bijdragen van Amandine Ferrari, Judy Dyble en Sarah Gayle brengen mij in hogere sferen. Maar in het geval van Sand Snowman met een intieme eigenzinnig verklankte verfijning.