Jazzpianist Michel Bisceglia en deejay Buscemi kunnen het goed met elkaar vinden, gezien ze voor de derde keer samen een plaat hebben gemaakt. Ditmaal gaat het om een alternatieve soundtrack voor de filmklassieker ‘Nosferatu’ (1922), en dat concept lijkt een beetje het pijnpunt van de plaat te zijn. Zonder bijhorende beelden blijft het album namelijk een instrumentaal allegaartje van stemmige pianostukken, triphopbeats, elektronische sfeerschetsen, extraverte jazz en zigeunermuziek. Die laatste momenten zijn – hoewel zeker niet slecht – een beetje storend. Zit je net goed in de sfeer, en dan krijg je een portie ‘feestmuziek’ op je bord. Er zal een verhaaltechnische reden voor zijn, maar zonder de film erbij af te spelen blijft die reden duister. ‘Nosferatu’ is überhaupt een wat fragmentarisch geheel geworden. Jazz en elektronica gaan geregeld een fraai verbond aan, maar worden iets te vaak verstoord om het hele album boeiend te houden.