Wij waren redelijk geïntrigeerd door de heruitgaves van het mysterieuze Royal Family And The Poor die LTM onlangs terug onder het licht hield. Hier heeft de groep, alter ego van Mike Keane, zich echter overtroffen. Dit album bevat nieuw werk van de afgelopen vier jaar. Aan huis gekluisterd door een zwakke gezondheid heeft de schuwe Scouser alle ballast over boord gegooid. Gedaan met verstoppertje spelen. Tekst en muziek zijn directer dan ooit. Zwaar melancholische bitterzoete elektrofolkpop is zijn medium. Denk aan The Legendary Pink Dots minus Ka-Spels predilectie voor ontregelende psychedelica. Door scha en schande wijs geworden, bezingt hij bedachtzaam en ingetogen zijn desillusies. Deze lelieblanke maar daarom niet minder oprechte soul heeft geen nood aan de omlijsting van occulte symboliek (alchemisten, Aleister Crowley) waarin Keane zich graag wentelt. Voor hartverscheurende liedjes als ‘Falling’ en ‘Ratio’ zou menig songsmid arm en been willen geven. Ook depriballads als ‘Sick Sad World’ en ‘Sweeter Than The Day’. Schrap de laatste drie nummers, mislukte probeersels tot gothische rave, en u houdt een knappe tijdloze popplaat over. En dat is meer dan wij tegenwoordig durven wensen.