Een declamerende, fluisterende en krijsende Blixa Bargeld wordt op disc 1 herleid tot een zachte drone die een uurtje de sinussen masseert. Behalve minimale toonverschillen en volumeschommelingen blijft het pulserende geluid vrij stabiel. Halfweg menen we wel te (h)erkennen dat de basisklank uit een ons niet onbekende keelholte komt, of is dit de suggestieve kracht van de voorkennis? De schijnbaar eenvoudige verpakking onthult ingenieuze hoekige vouwkunst en nuttige teksten over onder andere de kristalstructuur van zout. De tweede schijf heet Sphotavado, naar de tantrische kwaliteiten van het fenomeen vibratie. Deze ijlere dreuntrip zoekt naast enkele hoge tonen vooral zijn heil in stilte, die door Blixa even wordt gebroken met gemanipuleerd gestotter. Het idee bevalt me, de verpakking is prima, maar de muzikale uitwerking (een klein maar niet onbelangrijk detail) is een mager beestje. En dan maar Milton citeren en vluchten in stilte… Lafaard!