Bij de eerste tonen van Nonagonic Now wanen wij ons al in Midden-Afrika: Fela Kuti op een acid trip onder begeleiding van een goede set bezwerende beats. Maar de poliritmische afropop heeft buiten het geluid vrij weinig te maken met Afrika. Orchestra of Spheres is de nieuwste kiwi popsensatie, een kwartet dat de hypnotiserende poliritmische Afrikaanse muziek mixt met jazz, psychedelica, elektronica en krautrock elementen. Het zijn vooral de gitaren die voor de krautrock en de psychedelica zorgen, terwijl de gelaagde percussie er alles op lijkt te zetten om ons in trance te brengen. Iets wat in het bijna negen minuten durende Ulululul ook zeker slaagt, maar niet altijd even plezierig is. Belangrijkste reden waarom het in de tien nummers nooit echt vervelend wordt, is het enthousiasme dat uit de boxen springt. De plezierig rommelige en vrije structuur die het viertal op plaat heeft gezet, staat bol van genot. En dat enthousiasme slaat in het eerste werk al op de luisteraar over, om hem daarna nog maar zelden los te laten. Daar speelt de volgorde van werken overigens wel een hele grote rol in. De plaat begint met twee van de meest aanstekelijke en toegankelijke tracks van de plaat, Hypercube en There Is No No. Twee stuks die je naar alle waarschijnlijkheid bij eerste beluistering al mee zit te zingen, zelfs wanneer je weet dat ‘Hypercube’ werd gezongen in een zelfverzonnen taal. We vermoeden alleen dat Orchestra of Spheres als live band de energie (nog) beter weet over te brengen.