Na drie behoorlijk teleurstellende en inwisselbare albums op Ant-Zen in evenveel jaren –‘Tremors’, ‘Oppression’, en ‘Re-Born’- heeft Siamgda het eindelijk begrepen: het mag allemaal wat spannender en compositorisch mocht het ook stilaan allemaal wat inventiever. Je kan namelijk niet blijven doordenderen met repetitieve loops en samples. Bovendien heeft de wereld genoeg aan de (eindeloze) nalatenschap van één Muslimgauze. Op ‘Noise Yoga’ zet de Duitser Marc Fischer enkele passen voorwaarts en lijkt hij zijn fixatie met wijlen Bryn Jones grotendeels van zich af te hebben geschud. Schurende noise, frenetieke beats, vervormde stemmen en tribale elementen (tabla-percussie uit onder andere Nepal en Indië) zijn nog steeds zijn handelsmerk, maar in nummers als bijvoorbeeld ‘Tanzen Gehen’ gaat hij wat vrijer om met de beperkingen die hij zichzelf steeds weer lijkt op te leggen. Ook ‘Dhadhage Dho’ en ‘Son Of God (Yoga Version)’ koordansen tussen minimal techno en Electronic Body Music en nemen daardoor wat broodnodige afstand van eerder werk. Fan zullen we nooit wel worden, maar we zijn deze keer alvast niet halverwege ingedommeld. Hypnoskull hoeven we niet meer voor te stellen. Belg Patrick Stevens mocht in 2017 vijfentwintig kaarsjes uitblazen en is in de loop van de jaren uitgegroeid tot een van de gezichten van Ant-Zen. Hij belichaamt als het ware de stilistische ziel van het label. Hypnoskull staat namelijk voor stuwende industriële en technoïde elektronica en noise. Dat alles vanuit een anarchistische en totaal vrij gevochten visie op en mening over de scene. Dat werd hem niet altijd in dank afgenomen, maar Stevens heeft die kritiek altijd straal genegeerd en is eigenzinnig zijn eigen ding blijven doen. Terecht want in het genre behoort hij sinds ‘Electronic Music Means War To Us’ (2001) tot de absolute top. Met ‘Die 4.Generation’ duikt hij thematisch terug in de tijd. Door allerlei Duitse geluidsfragmenten zoals nieuws- en televisie-uitzendingen over brutaliteit, dood en terrorisme uit de jaren 1970 en 1980 te gebruiken dicht Stevens finaal alle kieren zodat er echt geen licht en hoop meer binnen sijpelt. ‘Die 4.Generation’ is bijgevolg industriële muziek die baadt in een dystopisch wereldbeeld, net zoals die in dat tijdperk werd gemaakt. Een extra cd met zes remixen van de titeltrack door onder meer Imminent, New Frames (duo met Panacea’s Mathis Mootz) en D. Carbone zetten de puntjes van deze overigens mooi vormgegeven jubileumcd op de i.