Vorig jaar verzamelde Willis Earl Beal een handvol ruwe demos op Acousmatic Sorcery. Het ontbrak dat album aan fatsoenlijke nummers, al ontwaarde je blind het buitengewone talent van de Amerikaan, om de luisteraar helemaal in te palmen met zijn aangrijpende verhalen. Zorgde dat debuut voor de onderliggende potloodschetsen, dan brengt opvolger Nobody Knows daar bovenop verfijnd schilderwerk aan. Beal hanteert hierbij geen dikke kwast, hij bedient zich eerder van een fijne penseelstreek waarmee hij pure, sobere, maar bloedmooie taferelen vormgeeft. De zanger uit Chicago vangt dit album a capella aan, en de begeleiding verderop beperkt zich tot gitaar en piano en drums. Coming Through, waarop Beal de hulp krijgt van Chan Marshall, is klassieke soul en Disintegrating neigt naar hedendaagse gospel. I’m a desperate Man, gromt Beal in dat laatste nummer. Het emotionele bereik van dit album is enorm: van ruwe agressie (Ain’t Got No Love), waarin Beal raast als een bezetene, tot integere en zalvende nummers (Blue Escape, Nobody Knows) met als constante die beheerste bariton die door merg en been en dringt. Willis Earl Beal giet oprechte emotie in ontroerende nummers, met een zeldzame impact als resultaat. Nobody Knows is een album om te koesteren, als die geliefkoosde zwart-witfoto uit de oude doos.