Een hoopje bewegingsloze hipheid. Dat is al wat er nog over is van die onstuimige garagerockrevival van twee, drie jaar terug. Ook The Kills stammen uit de White Stripes-tijd. Ook een duo, ook grossierend in minimale blues uit de garage. Hun debuut Keep On Your Mean Side werd redelijk positief ontvangen, maar de tijd heeft die plaat geen goed gedaan. Het is dan ook verrassend dat hun ‘moeilijke tweede’ verbazingwekkend urgent klinkt. Keep On Your Mean Side was al rauw en minimaal. Vergeleken bij No Wow is die plaat een overgeproduceerde garagerock-opera. Met heuse aliases -Allison is VV en Jamie is Hotel, ja ja, daar staan je dan met je belegen James Bond identiteit- en een drumcomputer trekt het tweetal ten strijde. En het begint meteen goed met de titeltrack. Een pulserende drumcomputerbeat kruipt langzaam vooruit terwijl Mosshart er -en dan komt de crux van elke recensie over deze plaat- op zijn PJ Harvey‘s this ain’t no wow no more overheen kreunt. Zo, dat was hem, je kunt er moeilijk om heen, VV lijkt wel een jongere Harvey incarnatie. Je zou er zomaar op afknappen, want, dat is al eens eerder en beter gedaan. Maar dat is te snel geoordeeld want Now Wow is wel degelijk een superstrakke rockplaat die goed op eigen benen kan staan. De dissonante gitaarklanken, het spel met de drumcomputer en VVs stem zijn uitermate opwindend. Nummers als Love Is A Deserter, The Good Ones en Murdermile denderen heerlijk op een Funhouse-light wijze over je heen. Onverwacht een klasse plaat. PJ zou er trots op zijn.