De Texaan Johnny Dowd is een laatbloeier. Pas op vijftigjarige leeftijd debuteerde hij met de plaat Wrong Side Of Memphis, en viel direct op door zijn unieke geluid en thematiek zoals u wellicht al had gezien in de schitterende documentaire Searching For The Wrong-Eyed Jesus. Dowd is niet in hokjes te vangen, en zijn nieuwste album No Regrets is daar misschien wel het beste voorbeeld van. In dertien nummers brengt hij een ode aan vijftien vrouwen, die allemaal op de een of andere manier een plek in zijn hart hebben veroverd. Thematisch gaat het er deze keer wat minder luguber aan toe dan bij zijn vorige albums, of om het met zijn eigen woorden te zeggen: volgens mij gaat er op deze plaat niemand dood. Muzikaal is de plaat een absurdistische mengelmoes van minimalistische bluesrock, marsdrums, stampende baslijnen, spookachtige orgelpartijtjes, zoetgevooisde vrouwelijke achtergrondkoortjes en kale drummachines, geleid door de macabere kraakstem van Dowd. De plaat is op een bevreemdende manier zelfs funky, maar telkens wanneer je een label op de muziek denkt te kunnen plakken, slaat Dowd weer een andere weg in al is de invloed van Captain Beefheart nooit ver weg.