“Onvolmaaktheid kan zo mooi zijn”, lijkt het uitgangspunt van dit album. Phil Elverum maakt van die onvolkomenheden een deugd. Less is more: de woorden van de eeuwig geciteerde architect Mies van der Rohe blijken eens te meer waar. Mount Eerie doet denken aan de hoogdagen van de lo-fi, het cassettetijdperk waarin -geheel volgens de DIY-ethiek- de mooiste songs op magneetband gezet werden. Er is echter ook gedacht aan de hedendaagse luisteraar. We horen niet alleen kaal gitaargetokkel en wat ruis die van de stofzuiger zou kunnen komen, maar Mount Eerie laat de percussie en spaarzame effecten net zo mysterieus, aangrijpend en intens klinken als Matt Eliot. Op songs als The Moan, The Universe Is Shown of What? is te horen dat Mount Eerie geen melige singer-songwriter is maar dat hij met zijn beperkte middelen heftig te keer kan gaan. Overstuurde groezelige elektrische gitaar, luide basaanslagen en harde etnische percussie ondersteunen zijn donkere gedachten. Maar het sterkst is hij in simpele gitaarlijnen aangevuld met goede teksten voor mensen die ook wel eens verloren lopen in deze wereld.