Lisa Germano is zeer begaan met de wereld en het milieu (wie tegenwoordig eigenlijk niet?) en dat is het hoofdthema van haar laatste album ‘No Elephants’ waarin haar stem en pianospel centraal staan. Er vallen een aantal schone songs te ontdekken, zoals de opener ‘Ruminants’ waar ze zuchtend doorheen trekt, of de zachtaardige piano song ‘No Elephants’ waarin op de achtergrond mobiele telefoons trillen en storend zoemen om elke luisteraar te doen zoeken naar hun eigen grut en dat zal in volgende songs nog meer gebeuren. Zoals in ‘Back To Earth’, die begint met een telefoon die van de haak is genomen, om dan geleidelijk te veranderen in een elektrische melodie waarop ze haar stem laat glijden. ‘Haunted’ is een vals sprookje waarin ze op akelige toon zingt; “Where are all the animals” om haar mening nog duidelijker te doen gelden wat betreft de invloed van de mens op de natuur. In ‘Dance Of The Bees’ weerklinken in een gedreven ritme de vervelende zoemen en trillingen van mobiele telefoons als schuldigen die met hun straling de bijenpopulatie zouden doen verdwijnen. ‘…And So On’ zorgt even voor een vertederend moment en ‘Strange Bird’ is dan een mooie afsluiter met intieme gitaartokkels en een bliepende keyboardmelodie. De vrouw des huizes vindt het een beetje klinken als Marissa Nadler met een meer geforceerde en zuchtende stem. De sfeer die Germano hier brengt, schuurt tegen het donkermoedige Constellation label aan, als een meer hoopvolle en lieve versie dan bijvoorbeeld Elizabeth Anka Vajagic of Carla Bozulich. Dit album zal de wereld niet veranderen, maar qua arrangementen zit het vrij knap in elkaar, gevuld met zachte en ingetogen melancholische klanken die vooral vrouwelijke luisteraars of de sensitieve mannelijke ziel zullen aanspreken.