In hun jeugdjaren maakten ze, naast bier drinken en roken, er een kunst van om alle nummers van The Smiths en Blur zo foutloos mogelijk na te spelen. Als je goed luistert, kan je die invloed op No Cities Left wel horen, maar The Dears slagen erin een eigen geluid te brengen. De line-up verschilt dan ook danig met die van The Smiths. Opvallend zijn twee keyboardspeelsters en een fluitiste. Op één enkel nummer kan je zelfs een accordeon horen. De verscheidenheid aan instrumenten zorgt er dan ook voor dat de groep een eigen herkenbaar geluid heeft. De band maakt indie rock in de trant van Elbow, al kan de groep soms venijnig uit de hoek komen met lekker in het oor liggende solo’s. No cities left, is, wat de titel al laat vermoeden, een donkere plaat. De thema’s die Murray Lightburn in zijn teksten aansnijdt, vertellen niet zelden het verhaal van radeloze mensen of voorbije liefdes. Toch probeert hij enige hoop in zijn teksten te verwerken en dat merk je ook wel als je de muziek hoort. Een nummer als Don’t Lose The Faith is dan ook lekker in het oor liggende pop. Hoe meer je er naar luistert, hoe meer details hoorbaar zijn. Een heerlijk album om de avond mee in te zetten.