Zelfs wanneer ze haar vriendelijkste masker draagt, klinkt Diana Rogerson (Chrystal Belle Scrodd) als een valse tik die elk moment met haar lange nagels zal uithalen om ons het gezicht open te rijten. Een reden heeft ze niet nodig: het plotse verlangen om blijvende schade aan te richten volstaat. Als een psychopathische kat miauwt, blaast en kijft Rogerson zich een weg doorheen deze cd. Net als bij de hoogpersoonlijke kunst van bijvoorbeeld Diamanda Galas of Lydia Lunch staat of valt de appreciatie van het werk met dat van gebruikte stem. Nochtans is de muzikale omlijsting even incestueus als indrukwekkend: Andrew Liles (zie Gonzo 91), Colin Potter en echtgenoot Steven Stapleton (Nurse With Wound). Het drietal zorgt voor een sterke mix van drones, ratelende gebedmolens en bizarre percussie. Natuurlijk explodeert alles op onverwachte momenten, net zoals we verwacht hadden. Af en toe mag er ook vreemdsoortig gerockt worden (Can I Tempt You With All This?) en ook de oriëntaalse invloeden overtuigen. Omdat we het stemmenwerk helaas niet altijd even geslaagd vinden, consumeren we No Birds Do Sing het liefst in kleine dosissen, en hopen we in stilte op een instrumentele of minstens ingetogener herbewerking.