Het derde album van het Duits-Ierse, vanuit Keulen opererende Black Sheriff rockt een stevig eind weg. Glen Ravioli, zoals de frontman zichzelf smalend noemt, bestormt de podia sinds 2007 en heeft een voorliefde voor snelle en vunzige rock-n-roll. We noemen AC/DC, een song met een titel als AC/DC Sunday maakt de verwijzing overbodig, Mötorhead, New Bomb Turks, Gluecifer en Supersuckers zonder de country die in hun latere werk sloop, of dichter bij huis Peter Pan Speedrock en El Guapo Stuntteam. Black Sheriff wil graag tot eerdergenoemde rijtje coryfeeën toetreden, slaagt soms, maar verre van altijd. Het euvel aan de plaat is namelijk dat niet alle nummers even sterk zijn. Starmageddon en een paar andere songs klinken daarvoor teveel als een slap afkooksel van bubblegum-Ramones en hebben gewoon niet voldoende vaart om het feestje verder te zetten. Soms is het echter wel serieus raak: Night Terrors, Last Night en Need A Drink zijn voltreffers. Op een podium weet een band als deze steevast overtuigender uit de hoek te komen dan op plaat. De poses, het bier, het zweet, het gejoel, de power en die paar echt ruige nummers maken het feestje op die avonden compleet.