Ton Lebbink, s Nederlands eerste popdichter van naam en faam uit de beginjaren 80 (onder invloed van Linton Kwesi Johnson en John Cooper Clarke), en bekend van de band Mecano (en niet Meccano!) heeft een blijvende toon gezet qua opzet, inhoud en vormgeving van de podiumdichtkunst. Gijs ter Haar heeft dit goed begrepen en zijn eigen talenten ook in deze richting ontplooid, na heel wat persoonlijke omzwervingen. Hij is een man met een diep gevoel, kan prachtig voordragen en heeft een talent voor timbre en ritme. Hij neemt geen blad voor de mond, godzijdank, en gaat voluit voor waar hij in gelooft. Zijn poëziekunst is sterk, zonder tralala, en hij weet hoe hij de lezer tot in zijn binnenste kan laten huiveren. In 2006 heeft hij Neem dit brood, een succesvolle dichtbundel, met muzikale ondersteuning op de markt gebracht waarvan de invloed nu nog steeds merkbaar is. Het woord dichtkunst zegt het zelf, het is een kunst, niet iedereen gegeven. Zomaar wat woorden aaneen plakken, er eventueel wat persoonlijke ervaringen en gevoelens doormengen, is één ding, maar het pakkend neerschrijven zodat de gehele beleving je bij blijft, is een heel ander paar mouwen. Gijs bezit dit talent. Hij kan je meenemen op een emotionele tocht waarvan je naderhand nog zit na te beven. Niemandsland, in Amersfoort voorgesteld, is de nieuwste cd, deze keer met 18 nummers. Het betreft een samenwerking met Jouke Koning (beats en piano), een man met muziek in zijn vingers, en een eigen kijk op de wereld. De gedichten van Gijs vloeien prachtig samen met de muzikale ondersteuning van Jouke, bijgestaan door enkele gastmuzikanten (Matthijs Werdler (cello), Gitaar door Rikkert de Wit (gitaar), Nienke Verdonk (viool) (in video door Hanna van Gorcum). Diepe teksten, die je vanbinnen keihard raken, inhoudelijk sterk, geen gezever, gewoon ervoor gaan. Het is performance art pur sang, pure emoties, pure gedachten, pure dichtkunst.