De muziek van Phill Niblock is minimaal in de toonsafstanden waarmee hij musici laat werken, maar maximaal in het effect dat hij ermee weet te bereiken bij zijn publiek. In combinatie met angstwekkend hoge volumes creëren de microtonale intervallen trillingen die op verschillende plekken in een ruimte als gestolde klank opdoemen en weer verdwijnen, zich soms verplaatsen. Je kunt ze al lopend volgen. Het geluid is zo dominant dat het eigenlijk niets naast zich duldt. Ik kende tot nu toe geen album waarop muziek van Niblock en van een andere componist samen opgenomen is. Het Noorse Ensemble NeoN heeft het nu aangedurfd om Niblock te koppelen aan Catherine Lamb, een voormalig studente van Michael Pisaro en James Tenney, ook actief op het gebied van geringe toonsafstanden. Op de cd, die simpelweg ‘Niblock/Lamb’ heet, hebben ze hen allebei evenveel ruimte gegeven. Het blijkt dat de verschillen uitstekend werken. Niblock hanteert het principe waar hij al jarenlang mee werkt: van tevoren opgenomen tonen als grondlaag voor live gespeelde muziek. Terwijl hij begon met solisten die hij meerdere lagen over elkaar liet opnemen, ging hij later met groepen musici werken. Aanvankelijk ensembles met gelijke of verwante instrumenten, later ook in meer gevarieerde bezettingen. Daardoor werd de totaalklank minder geconcentreerd, diffuser. Maar onverminderd krachtig. Ensemble NeoN plaatst tegenover Niblocks bruuske, overdonderende klankenbarrage de weldadig bedachtzame beleving die de muziek van Lamb biedt. In ‘Parallax Forma’ gebruikt ze eenvoudige, langzaam bewegende melodielijnen van twee zangeressen als materiaal voor lange, steeds verschuivende tonen en samenklanken in het ensemble. Die tonen kruipen dicht tegen elkaar aan met fijnzinnige rillingen als gevolg. De muziek heeft de rust van een middeleeuwse overpeinzing. Onopgesmukt, maar vol minuscuul detail. Een gewaagde combinatie, die juist door het contrast bijzonder gelukkig uitpakt.