Na vijf jaar afwezigheid keren The Apples In Stereo terug met album vol verschillende perspectieven op het fenomeen popmuziek. Zoals je van ze gewend bent, of ook weer niet. Want ook op New Magnetic Wonder laten ze zich wederom niet in een hokje plaatsen. Noem het gerust vreemde indiepop of een voorspelbare vorm van onvoorspelbaarheid. ‘ New Magnetic Wonder’ schiet alle kanten op en is gevuld met veel orkestratie. De akkoordenkeuze doet denken aan Pavement, Supergrass, E.L.O., The Beach Boys en aan de creatieve uitwassen van enkele Beatles. Voor Sun Is Out, bijvoorbeeld, lijkt de inspiratie gekomen van John Lennon, ten tijde van zijn samenwerking met The Plastic Ono Band. Daarnaast begeeft The Apples In Stereo zich in het gevaarlijke gebied van de lieflijke pop, zoals bijna alleen Belle And Sebastian dat kon maken. Luister maar eens naar Sunday Sounds, waarbij de reeds vertrokken drumster en zangeres Hilary Sidney de The Apples op een breekbare manier aan het licht brengt. Terwijl ietsje eerder de band zich openbaarde als ideale festivalband, met het mooi rockende 7 Stars. Als ze de irritante en steeds terugkomende à la Kelly Watch The Stars-vervormde stemgeluid achterwege hadden gelaten, had je een bomvol album gehad met schitterende indiepopliedjes, waar je op een zomerse dag heerlijk van kan genieten. Nu is het net een ietsje minder.