New Jazz Meeting, Baden Baden 2002

Het belang van de dubbel-cd van ligt enerzijds aan de medewerking aan het album van de onlangs overleden Amerikaanse jazzimprovisator Steve Lacy. Aan de andere kant betreft het een project van de Duitse componist Bernhard Lang, die voor de New Jazz Meeting in Baden Baden in 2002 een programma samenstelde met negen musici die samen drie trio’s vormden. Vandaar de groepsnaam. In realiteit traden deze negen musici in wisselende trio’s op.
De eerste cd van bestaat uit de beste selecties, live opgenomen op de ‘New Jazz Meeting, Baden Baden, 2002’ in Karsruhe, Tübingen en Freiburg; de tweede bevat daarentegen studio-opnamen. In beide gevallen staan meerdere opnames van Langs compositie ‘Differenz/Wiederholung’ centraal, gespeeld door de volledige bezetting (tegelijk of in kleinere groepen). Deze worden omlijst door improvisaties op basis van deze compositie.
De musici die de trio’s vormen, zijn Steve Lacy (sopraansax), Peter Herbert (contrabas), Wolfgang Reisinger (drums), Marcus Weiss (tenor- en sopraansax), Philippe Racine (fluit), Paulo Alvares (piano), Bernard Lang (elektronica), Chistof Kurzmann (elektronica) en Philip Jack (draaitafels).
De eerste improvisatie op basis van ‘Differenz/Wiederholung’ wordt gespeeld door een trio van Jack, Herbert en Reisinger, de tweede betreft een solo van Kurzmann., de derde wordt door het nonet gespeeld. Verder komen er ook andere combinaties (duo, kwartet) voor.
De eerste reden van het belang van deze plaat, de aanwezigheid van Steve Lacy, wordt op ongeveer de helft van de stukken waar gemaakt. Voor liefhebbers van Lacy moet dat genoeg zijn. Lacy speelde tot op het allerlaatst op hoog niveau, zijn improvisaties op de sopraansaxofoon als altijd onnavolgbaar en technisch perfect. Ook op dit album is dat het geval.
De tweede reden, de kennismaking met het werk van Bernard Lang, komt op alle stukken tot uiting. Niettemin betreft het een lastige kennismaking. De verschillende vertolkingen van ‘Differenz/Wiederholung’ geven nog het beste beeld van Lang als een componist die zijn materiaal beheerst, maar ook een die nog onvoldoende een eigen gezicht toont. De improvisaties op basis van zijn materiaal bevestigen die indruk.
Ondertussen doet het merkwaardige feit zich voor dat de plaat rangeert van streng uitgeschreven passages tot geleide improvisaties waarin de optredende musici een relatief sterke en bepalende inbreng hebben. En daarnaast speelt de elektronica een grote rol, zoals in de solo van Kurzmann, een duo van Lang met Lacy, een trio van Lang met Jack en Lacy, twee trio’s met Lang, Kurzmann en Reisinger en een kwartet met Jack, Kurzmann, Herbert en Weiss.
Wat mij voor dit album wint is uiteindelijk de inbreng van de elektronica. De nieuwe elektronische muziek heeft veel kanten, van simpele pop, tot heftige noise. Wat daarmee op deze plaat gebeurt, laat goed horen wat er tegenwoordig zoal mogelijk is met live elektronica. En dat gaat verder dan het doorsnee laptop-gebeuren, hoe leuk dat ook kan uitpakken, en verheft de noisemuziek ook tot een hoger niveau. Dat ligt aan de componist, maar meer nog aan de medewerkende musici.