Minimetal bestaat uit Nik Emch (Bern) en Laurent Goei (Lausanne), twee rabiate Kyuss-fanaten. Beide mannen zijn niet alleen stonerfans, ze zijn grafisch tekenaar, beeldhouwer, schilder en muzikant tegelijk. Ze streven er dan ook naar om hun muziek elke keer in een speciale setting met aangepast decor neer te zetten. Reguliere rockclubs zijn goed, maar net zo goed kunstgalerijen, vernissages, soundscapes voor film of theater. Het maakt hen allemaal niet uit, als ze maar hun eigen ding mogen doen. En dat ding is moeilijk in woorden te vatten. De eerste drie stukken op ‘Never Hang Around’ zijn nog enigszins voorspelbaar. Gitaar en drums en twee ‘zangers’ die een stukje avant-rock neerzetten. We hoorden het al eerder of beter. Niet dat er iets mis is met de Jimi Hendrix-riffs in het openingsnummer. Het duo is net voldoende anders om verder te luisteren. De nummers duren echter alle vijf een stuk langer dan we in het genre gewend zijn, waardoor ze al gauw schurkend bij krautrock belanden. Dat is het beste te merken in de twee laatste songs, ‘Kiss Them All’ en ‘Minimetal’. Kraut, reggae, stoner, avant-rock: het zit er allemaal in en zorgt voor een tranceverwekkend arty farty-effect. Machorock voor kunstliefhebbers is misschien een leuke benaming voor Minimetal, een al net zo sarcastische bandnaam als de muziek die ze brengen. Draaien op elk beschikbaar Tirolerfeestje met aangepaste dessins op de lederhosen.