Ze bestaan nog, van die bands die blijven doorgaan. Met of zonder commercieel succes, het zal hen worst wezen. Electric Orange is er zo eentje. Sinds 1992 geven ze gestalte aan hun visie op krautrock en psychedelische muziek om zo de nalatenschap van vaandeldragers Can, Neu!, Amon Düül II en ook Tangerine Dream hoog te houden. Het verwondert niet dat de band ondertussen uitstekend zijn trucjes beheerst en er in slaagt om toch telkens weer verrassend uit de hoek te komen. Netto, de opvolger van het vorig jaar verschenen Krautrock From Hell, is weer net zon gevarieerd werkstuk, dat doorgaat tot de schijf helemaal vol staat. Net geen tachtig minuten dus, en geen seconde teveel. We prezen het vorige album al de lucht in, en ook met deze kunnen we niet anders dan uitermate tevreden zijn. Spacejams wisselen af met psychedelischer zweefstukken, meer rockgeoriënteerde momenten maken plaats voor repetitie of een newwavegitaartje. Schitterend aan deze band is vooral dat er geen maanden aan de plaat en/of songs wordt gesleuteld, maar er steeds wordt gewerkt vanuit improvisatiejams, die stilaan culmineren in quasi perfecte spacerock. Vervormde zang duikt hier en daar op, en die werkt heel wat beter dan de heldere zang die bij eerdere platen het volop genieten soms in de weg stond. Grootste verschil met de voorganger is dat de band nog dieper in de spacerock kruipt, nog meer focust op een geestesverruimende trip, waar losse nummers er niet meer toe doen. En Electric Orange slaagt net als vorig jaar met verve in zijn ruimtemissie.