In sneltreinvaart komen achttien nieuwe grindnummers voorbij. De mannen uit Asti, Noord-Italië vormen sinds 1988 Cripple Bastards en overdonderen de wereld op regelmatige tijdstippen met nieuwe ladingen grind met een scheut metal en hardcore. In de vele jaren van hun bestaan onderging de band heel wat bezettingswissels. Giulio The Bastard is echter nog steeds een origineel lid, die met zijn zangtalent de band enigszins doet verschillen van het peloton grindbands. Het is door het toelaten van invloeden van andere genres dat deze bastaardzonen zich ietwat weten te onderscheiden. En ook omdat ze heel degelijke songs neerpennen, met deze keer ‘Occhi Trapiantati’ als absoluut hoogtepunt. Inderdaad, in het Italiaans. Het kwartet koos al van in den beginne resoluut voor de taal van het thuisland. Het maakt er voor een buitenstaander de teksten nog onbegrijpelijker op dan anders al het geval zou zijn. Niet dat we dat zo erg vinden. Muzikaal zit het allemaal goed, ze razen voorbij en nemen ook niet de tijd om het schijfje helemaal vol te pleuren. Genoeg is genoeg, en wees gewaarschuwd: achttien van deze mokerslagen is meer dan genoeg. Toch is deze plaat iets minder extreem dan de 7inch ‘Senza Impronte’, die ze in 2012 als eerste plaat voor Relapse op de markt gooiden. Vijftien aanvallen waren dat, die helemaal in de lijn lagen van Extreme Noise Terror. Assück, Nausea en Wormrot zijn bands die in dezelfde stijl actief zijn als Cripple Bastards. Geen kattenpis.