Manorexia, Steroid Maximus, Clint Ruin, Foetus,… J.G. Thirlwell was al een man van vele namen en vele stijlen, maar de pure modulaire synthesizer-klanken van Xordox zijn bij mijn weten een nieuwe richting voor de Amerikaanse Australiër (via Londen). Op ‘Neospection’ smelt Thirlwell spacey ambiance, drukke sequencers en monofone thema’s samen tot een werkstuk dat klinkt als het bastaardkind van de soundtracks van John Carpenter, Blade Runner en het boss level van een oude videogame. Opgefokt was Thirlwell altijd al, en dat is hij met zijn handen aan de (vele) knoppen van onder meer een Buchla (opgenomen tijdens sessies in het vermaarde EMS te Stockholm) nog steeds. Geen kosmische vergezichten dus, maar dichte en drukke synthwave met gevoel voor drama en meeslepende, filmische melodieën. Sommige tracks lijken halverwege te ontsporen in een kluwen van gierende oscillatoren, maar Thirlwell weet de chaos steeds weer te temmen, soms met onverwachte wendingen binnen één nummer. Op drie nummers speelt Sarah Lipstate (Noveller) mee, maar haar processed guitar is niet of nauwelijks te onderscheiden van de barrage aan synthpulsen. Pas aan het einde wordt ‘Neospection’ ook nog een beetje kosmisch, tijdens het bijna vijftien minuten durende ‘Asteroid Belt’, dat via een ijle vlucht langs Saturnus eindigt in de achtertuin van Conrad Schnitzler. Erg vernieuwend is het allemaal niet –en laten we wel wezen, ondanks de schier onbeperkte mogelijkheden en kruisverbanden van modulaire synths klinken ze ook altijd een beetje hetzelfde– maar voor de liefhebbers van dit geluid is ‘Neospection’ een vette traktatie.