De vorig jaar overleden elektronica- en krautrock-pionier Conrad Schnitzler was actief tot aan zijn dood, en een van zijn laatste platen was een collaboratie met Christian Borngräber en Jens Strüver, tevens bazen van het M=minimal-label. Samen met producer Robert Ohm maakte Strüver als J.R.Plankton Neon, dat is opgedragen aan Schnitzler. Van het geluid van de oude meester horen we niet zoveel terug, maar de drang tot experimenteren of gewoon doen waar je zin in hebt zit er zeker in. De plaat is namelijk een zeer gevarieerde aangelegenheid. De opener Musique Electronique is wel ongeveer wat je uit deze hoek zou verwachten: minimal beat, repetitieve krautrock-feel, faux-Kraftwerk vocoder en dikke synthesizers. Maar op het volgende nummer is de beat opeens weg, en komt tribaal getrommel de glinsterende synths versterken in een wel erg letterlijke poging om de titel City Jungle kracht bij te zetten. Niet van plan zich vast te leggen in stijl of thematiek halen de heren vervolgens een gitaar tevoorschijn voor wat funky licks. Gewapend met koebellen, wah wah-pedaal en dikke dreun zetten ze een stukje kraut-disco in elkaar waar Rinôçérôse trots op had kunnen zijn. Het ongrijpbare Nakamura begint als onderwater-ambient, lijkt dan toch opmaat te zijn naar wat dubtechno, tot de zon doorbreekt en breedbeeld-synthesizers het nummer een euforische injectie geven. Het laatste nummer, Regen, is verreweg het beste, niet in de laatste plaats omdat het wel van a tot z consistent is. Aangestuurd door een ritme als een nerveuze hartslag wordt een diepe, donkere ruimte verkend, vol elektronische regen en de weidsheid van een nachtelijke stad. Een groots einde aan een plaat die waarschijnlijk maar weinigen steeds helemaal van kop tot staart zullen willen beluisteren.