Afgelopen maandag stond Neneh Cherry aan de zijde van RocketNumberNine – samen zijn ze Blank Project – in de Brusselse AB Club.
Flashback naar 1989. We kijken – in pyjama op onze buik gelegen – naar Veronica’s Countdown. Die nare Adam Curry kondigt Neneh Cherry aan: ‘Buffalo Stance’. Daarna was niets nog hetzelfde.
Wat we toen nog niet wisten, was dat Cherry er al een carrière van ruim tien jaar had opzitten – bij The Slits en Rip Rig and Panic, maar ook als sidekick van Matt Johnson (The The) in ‘Slow Train To Dawn’. Dat Neneh de geadopteerde dochter was van freejazz-god Don Cherry ging al helemaal aan ons voorbij, net als het gegeven dat ze opgroeide in het New Yorkse flatgebouw waar David Byrne én Arthur Russel rondlummelden. Van 1989 tot 1996 was Cherry een wereldster, maar toen was ze plots verdwenen, om tien jaar lang niks van zich te laten horen. In 2006 dook ze weer op, in een minimale rol bij CirKus, het project van echtgenoot BoogaBear. Maar pas anderhalf jaar geleden werd Neneh écht terug zichtbaar op de radar, met het straffe ‘The Cherry Thing’, samen met onze favoriete speedjazz-Noren The Thing. Hoezeer we ook ons best hebben gedaan om dat project live te kunnen ondergaan – een lift naar een festival in een schuur in een boerengat in Slovakije én eentje naar een concert in Amsterdam – we misten ze altijd.
Geen Kieran
We schrijven 3 maart 2014 en Cherry staat in de kleine AB Club om ‘Blank Project’ voor te stellen, de plaat die ze maakte met het Londense synth-drum duo RocketNumberNine van broers Tom en Ben Page en met Kieran – Fourtet – Hebden aan de knoppen. De broertjes Tom en Ben Page komen het podium op, en worden spoedig vervoegd door Neneh, die laat weten dat het ‘je-dagje-wel’ is geweest en dat ze blij is dat ze het eindelijk achter zich kan laten – “let’s land”. Zucht. De Pages starten de ingehouden beat van ‘Across The Water’ – op plaat al adembenemend, met louter stem en akoestische drum – maar live voegt Ben Page nog een dreigende synthlijn toe. Wanneer Cherry bijna fluisterend invalt weet je weer: deze dame heeft meer soul in haar kleine teen dan de hele hedendaagse lichting tierlantijnen-zangeressen samen en het zou zo maar eens kunnen dat er voor haar charisma een extra tourbus moet worden ingelegd. Het is dan ook meteen duidelijk dat ze met de vingers in de neus iedereen zal platwalsen.
Dat Kieran Hebden er niet bij is, kan de pret niet drukken. Er wordt live nog een pak wilder gemusiceerd dan op de uitstekende, maar hier en daar toch gepolijste plaat. De broertjes Page gaan regelmatig los, en daarbij mag het al eens schuren en wringen. Zo krijgt ‘Spit Three Times’, op plaat een bedachtzame sleper, een veel steviger versie mee, en wordt ‘Weightless’ onderbroken door een heerlijk-chaotisch middenstuk, waarin Cherry een exorcistische scat knalt.
50
‘422’ wordt opgedragen aan medecomponist The Child Of Lov – Martijn Teerlinck, de Belgisch-Nederlandse producer die op zijn debuut samenwerkte met Doom en Damon Albarn, maar eind vorig jaar, amper zesentwintig, overleed aan de complicaties van een operatie. Cherry heeft het er zichtbaar moeilijk mee, en neemt het daaropvolgende applaus in ontvangst met gesloten ogen en de handen gevouwen, als droeg ze een snel gebedje op aan Teerlinck. Slikken.
Cherry – duidelijk zeer op haar gemak – neemt regelmatig de tijd om een woordje met het publiek te wisselen. Wanneer een olijkerd van achterin “happy birthday, next week” roept, krijgen we een brede glimlach: “Ja, de Big five O” en een beknopte autobiografie: “25 jaar Buffalo Stance, 25 jaar moeder en 10 jaar grootmoeder”. Maar tegelijkertijd nog hetzelfde meisje van toen, want twee minuten later staat ze weer te dansen alsof het 1989 was. Spijtig dan ook dat de club niet in een stomende dansvloer veranderde, maar dat zal wel aan de gemiddelde leeftijd van de bezoekers hebben gelegen.
Geen Robyn
Dat Robyn niet aanwezig is om ‘Out Of The Black’ mee te zingen, is ook al geen probleem: “She’s a good young woman, but this is now, and this is where we are”, waarop de song – op plaat een licht popliedje – een heftig gierende en schril piepende versie meekrijgt.
Na een dik uur zit het erop. Elke song van Blank Project is de revue gepasseerd, geen herkauwde hitjes, geen Best Of. Cherry en co komen nog één keer terug. En dan gebeurt het: een onverlaat durft het aan aan om ‘Buffalo Stance’ te roepen. “Stop living in the fucking past, man.” En weer die brede glimlach: “We hebben vanmiddag een nieuw nummer geschreven, we spelen dàt.” Waarop, op een bedje van arpeggio’s, een geheel verse versie van ‘Buffalo Stance’ wordt ingezet, met alleen die klassieke break die nog een beetje aan de oude versie herinnert.
“Stay sweet, see you”. En dan is ze weg.
We hebben ergens horen waaien dat Blank Project in augustus op een groot Belgisch festival zou aantreden. Dàn wij ook.
Gezien: Neneh Cherry, ABClub Brussel, 3 maart 2014
