Wanneer iemand met nadruk melding maakt dat haar debuutalbum tot stand kwam tijdens de laatste maanden van haar eerste zwangerschap, verwacht je dat dat gegeven op een of andere manier deel uit maakt van het resultaat. En misschien is dat ook wel zo, maar is die ervaring zo persoonlijk dat de weerslag ervan in de muziek onherkenbaar is voor ieder ander dan Karen Gwyer zelf. Want in mijn oren klinkt Needs Continuum vooral als een verzameling elektronummers die vaak niet helemaal af lijken te zijn. Met name de beats klinken soms alsof Gwyer gebruik maakt van de eerste de beste preset op haar drummachine. Maar ook qua melodie en uitwerking in de diepte komt ze vaak niet verder dan de ideeën die zich in de eerste minuut van het nummer aandienen. Dat gezegd hebbende, veel nummers slepen je uiteindelijk toch mee op golven van uitdijende synthesizers, zeker wanneer ze daar ook nog haar stem in verwerkt. Qua stijl laveert Gwyer tussen de tijdgenoten als Sleep Over en Laurel Halo, en voorgangers als Cabaret Voltaire en Chris & Cosey (de eerlijkheid gebiedt te vermelden dat dat deels komt door de soms antiek klinkende drumcomputer). Tegen het einde drijft Needs Continuity spacey territorium in, met twee mooie nummers in stijl van Oneohtrix Point Never en een dromerig slot. Het verhaal vertelt niet of de nummers op de plaat staan in de volgorde waarin ze zijn ontstaan, maar ik kan me het goed voorstellen, want er is een duidelijk verloop van vrij basale, in ritme gewortelde nummers, naar steeds meer zweverige nummers, los van de aardse werkelijkheid. Al ben ik dan weer nooit zwanger geweest.